Hai días nos que a memoria me abafa. Días que ficaron gravados con ferro quente. Días nos que o corazón se desfai en fíos de recordos difíciles de tecer.
O complexo equilibrio entre o esquecemento terapéutico e a necesaria memoria. A memoria que nos ancora ao pasado e nos sitúa no hoxe, no quen somos e no por quen somos. A necesidade de recordar e a dor de recordar.
Hai días nos que cada hora ou cada xesto traen consigo outras horas e outros xestos que xa foron. Son días que uns ven e outros xa non poden ver.
Hoxe esconxuro este día con novos alentos, e con palabras para ti, para vós. E cunha nova mirada, que recordarei mañá e será memoria. Necesaria memoria.
Hoxe ábrolle a porta ao día, e con el entran os recordos.
Cos recordos veu a voz de Loreena McKennitt, despois de tantos anos sen escoitala:
Alex Ghalpon 
Uf! nin que pedira a berros estas palabras. Véñenme no intre preciso.
Hai un tempo que a necesaria memoria daqueles que foron e xa non son me acompaña en cada paso que dou.
Grazas por permitir que eu hoxe tamén poida mirar a través do pecho desa porta.
Grazas a ti, Lorena, por ser tan doce e boa compaña desta Ghalpon ás veces aboiada.
Que pracer ler unhas palabras que din tanto e dun xeito tan fermoso. Despois, só cómpre calar para seguir escoitando o seu resoar.
Canto lle gusta esta foto a Edelmiro!