Hoxe escoitei na radio que mañá é San Valentín. Esta festa do consumo, que nin sei moi ben de onde nin de cando vén, creo que provoca que, anque nada máis sexa un momento, todos pensemos no amor que tivemos, no que temos ou no que agardamos ter.
Pode ser que o amor sexa unha planta difícil de cultivar, ou cando menos algo enredosa de manter ben verde e florecida. Nese traballo botánico andamos todos, dunha ou doutra maneira.
Sementar amor é cousa gozosa. Os nosos veciños portugueses téñeno máis doado: se buscas ben, toparás semente de amores perfeitos no canto dos nosos pensamentos.
Amor e música dan mil resultados. Duas lágrimas de orvalho é un fado triste, mais tamén moi fermoso. Convídote a escoitalo na voz de Mariza.
Alex Ghalpon 
Haiche algún que inzou ben rexo. Nin o Klaus, nin o desleixo, nin os maus días, nin a Hortensia, fan que se deite ensinando as raiceiras. Os esquecementos non conseguen que a súa esencia esmoreza. Háche de ser polo barruzo salgado que o bautismou no mar de Fóra; que o fixo como é, ‘talmente coma o orbalho escocés fai único ese ouro líquido, tras darlle unha boa molleira á malta dos leiros de Alba.
seguindo a etiqueta “portugal” vin dar neste nome curioso dos “pensamentos”,
na acertada reflexión
e no fermoso e triste fado.
[un anaquiño de tempo compartido contigo]
Buscando no baúl das lembranzas… [Os amantes infelizes deveriam ter coragem para mudar de caminho…] Este sábado gocei dos fados nunha voz pra min descoñecida, a de Ana Moura. Das músicas que cantou quedo cunha, Loucura, que eu coñecía na voz de Lucilia do Carmo e na de Mariza, gravada e ao vivo: mas bendita esta loucura, de cantar e de sofrer.
Obrigada, mais uma vez.