Area de Bon

Agora que as vacacións de verán xa van aló, os días de sol inda crean vontade de praia. A praia da que teño recordos máis vellos é a de Area de Bon, na parroquia onde naceu miña nai. Grandes penedos, unha area gorda e amable, e a praíña Cunchosa ao carón, que a min me parecía tan ao lonxe, ao final dunha praia enorme. Area de Bon xa non é tan grande, non é que revera, senón que eu medrei e a memoria que dela tiña quedou fixada nunha foto que xa non existe.

Estiven este verán alí, había moitos anos que non ía, e pasei unha tarde de memoria e amizade, lembrando a miña avoa Rosa, vestida de loito deitada na area, os xantares de fiambreira, tortilla morna, pementos fritidos, bistecs empanados, arrecendo a eucalipto, e a hora da merenda: bocadillos de chocolate que se ía derretendo, e o mellor, de queixo con marmelo de cores. E chegar á casa, bañarse uns curmáns detrás dos outros, e cear unhas caramuxas que apañaramos nas rochas, olor a folla de loureiro, sabor a mar prendido dun alfinete.