Que gozada camiñar neste tempo e topar cunha maciñeira cargadiña de mazás. E que ricas saben cando ademais é sabor de froita roubada, va que si?
Que gozada camiñar neste tempo e topar cunha maciñeira cargadiña de mazás. E que ricas saben cando ademais é sabor de froita roubada, va que si?
Ao ver a túa imaxe remexín e remexín ata atopar aquela cuberta de mazá roubada en forma de libro: “Catarina, ou, O Sabor da maçã”:
” Senti a mão dela a apertar mais a minha. Ela disse:
– O mundo é tão bonito!
Eu comentei:
– O que faz isto bonito está dentro de nós. Muita gente fica indiferente a este Sol a nascer e quem tem ódio no coração fica lá com o ódio.
A Catarina estava com um brilho no olhar e parecia querer aspirar com as narinas tudo o que se estava a passar. Deixou cair uma frase como se fosse uma resposta ao que eu lhe tinha dito:
– Talvez fosse possível ensinar as pessoas a ver nascer o Sol…”
Ghalpon ti fas que vexamos nacer o sol en cada imaxe retida, máis aínda se veñen da man de encarnadas mazás de outono.
Que coisa mais linda! Es un sol. 😉 Beijinhos
Pero Alex, ti con esa cariña de boa tes roubado algunha vez na túa vida mazáns?
Non o podo crer, jejejeje Sei molto carina, Grazie tante
As arrasadeiras jajajja canta razón tes…
Benvida, Cris! Que ben que me deas esa nova expresión, non a coñecía pero agora xa direi que vou ás arrasadeiras, iso sí, modestamente e sen facer moito dano. O teu blog é un tesouro para min, inda hei investigar ben nel. Ademais do gusto por coller a cámara, teño o gusto por coller a agulla de coser e facer algunha argallada. Así que nesas andarei buscando ideas na túa casiña de cores. Saúdos