Introspección

Cando mirar cara a dentro é mirar cara a fóra. Cando detrás da ventá atopo cousas doutros que seica me explican a min.

Eu e outros. Eu e outros.

Introspección

< lat introspicĕre ‘mirar cara a dentro’

1. s f Acción de examinar os sentimentos e pensamentos dun mesmo.

4 thoughts on “Introspección

  1. Lembráchesme un poema de Mario Benedetti. Non sei se vén moito ó caso, pero o poema veume á cabeza. Busqueino na rede, non sabía o título con exactitude. Déixocho, é algo longo. Por se che gustara. Seguro que xa o coñeces, pero os poemas sempre gusta recordalos:
    Quién hubiera dicho
    que estos poemas de otros
    iban a ser míos

    después de todo hay hombres que no fui
    y sin embargo quise ser
    si no por una vida al menos por un rato
    o por un parpadeo

    en cambio hay hombres que fui
    y ya no soy ni puedo ser
    y esto no siempre es un avance
    a veces es una tristeza

    hay deseos profundos y nonatos
    que prolongué como coordenadas
    hay fantasías que me prometí
    y desgraciadamente no he cumplido
    y otras que me cumplí sin prometérmelas

    hay rostros de verdad
    que alumbraron mis fábulas
    rostros que no vi más pero siguieron
    vigilándome desde
    la letra en que los puse

    hay fantasmas de carne otros de hueso
    también hay los de lumbre y corazón
    o sea cuerpos en pena almas en júbilo
    que vi o toqué o simplemente puse
    a secar
    a vivir
    a gozar
    a morirse
    pero además está lo que advertí de lejos

    yo también escuché una paloma
    que era de otros diluvios
    yo también destrocé un paraíso
    que era de otras infancias
    yo también gemí un sueño
    que era de otros amores

    así pues
    desde este misterioso confín de la existencia
    los otros me ampararon como árboles
    con nidos o sin nidos
    poco importa
    no me dieron envidia sino frutos

    esos otros están
    aquí

    sus poemas
    son mentiras de a puño
    son verdades piadosas

    están aquí
    rodeándome
    juzgándome
    con las pobres palabras que les di

    hombres que miran tierra y cielo
    a través de la niebla
    o sin sus anteojos
    también a mí me miran
    con la pobre mirada que les di

    son otros que están fuera de mi reino
    claro
    pero además
    estoy en ellos

    a veces tienen lo que nunca tuve
    a veces aman lo que quise amar
    a veces odian lo que estoy odiando

    de pronto me parecen lejanos
    tan remotos
    que me dan vértigo y melancolía
    y los veo minados por un duelo sin llanto
    y otras veces en cambio
    los presiento tan cerca
    que miro por sus ojos
    y toco por sus manos
    y cuando odian me alegro de su rencor
    y cuando aman me arrimo a su alegría

    quién hubiera dicho
    que estos poemas míos
    iban a ser
    de otros.

    “Como árboles”/Mario Benedetti

  2. As palabras amigas e a poesía son sempre benvidas, querida Zeltia, e estes días de saúde delicada son pra min a mellor menciña. O poema di moitas cousas que eu non sabería explicar, e moitos pensamentos nos que me recoñezo. Só sinto que inda non teña moito alento pra che contestar como mereces. Bicos

  3. Sinto saber da túa saúde delicada. Deséxoche unha pronta recuperación.
    Unha aperta, con poder sanador. (sempre sanan un pouquiño os abrazos, mesmo os virtuais)

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Twitter picture

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s