Ven, carapuchiña bonita, ven e queda. Xa sei que non te fías, pero eu quérote. Só quero estar contigo. Si, xa sei que as teño feito, e a xente fala, pero ti fíate do que sentes. A ti tamén che gusta estar comigo, estás ben aquí, heite de atender, non has pasar frío nin fame. Xa vou vello e sei o que quero, quérote a ti.
A ti. Si.
Carapuchiña bonita.
Ven e queda.
Deixa que te roia un pouquiño.
Só un pouquiño.
Si.
Este é un texto que non se explica sen unha canción. Abrollou mentres conducía cara o traballo, coa música alta no coche e as carballeiras douradas quentando o sol. Escoitaba Massive Attack, Live with me. Quen non se deixaría levar por esta impresionante voz?
Alex Ghalpon 
Xandra, recordáchesme estas fermosas palabras…
“Non imaxino a vida sen Elba. É algo que nunca confesei a ninguén, nin a ela. Tampouco é necesario: dillo o sono, o silencio, as nosas conversas, as múltiples discusións, e cando paseamos de ganchete pola rúa e son o home máis afortunado do mundo. Ela comprende que non llo diga. Se non comprendese iso, a nosa relación sería unha mentira e unha perda de tempo os máis de trinta anos que compartimos. Se mo reprochase significaría que non abriramos o ourizo da emoción para comerlle o bulló. Sempre mantiven unha distancia última, impenetrable, necesaria para ser eu auténtico. É o meu reduto, o tobo do lobo, e ela é consciente de que non ser accesible acrecenta a miña intensidade.”
En A DISTANCIA DO LOBO (biorafía de Uxío Novoneyra).
…sempre que se me pon a tiro aproveito para lerllo aos rapaces/as. Agúns/as nin se enteran pero sempre capto algunha mirada atenta e receptiva que fica cunha sensación para os seus adentros. Agora, cando acompañe a lectura da túa melodía, seguro que han ser máis as miradas inquedas… A min pasoume co teu lobo!
Bicos, carapuchiña!
gustoume moito este post.
pode ser porque son algo carapuchiña.
A canción, tamén:
de calquera maneira, ganes ou perdas,
cando teñas un problema, vive o blues…
Todas somos algo carapuchiñas, non? E hai tanto lobo atractivo… Quedei algo baleira despois deste post, tiven a música metida nas entrañas e unha certa sensación de remoído. Estar aboaiada, diría miña nai, como as boias do mar que se marean ou perden pé no levar das ondas.
Que gusto tervos a vosoutras aí. Blues, si, o blues, pero tamén a tristeza, a depre, a melancolía… Que quererá recomendar o lobo? Vivir o blues ou vivir a tristeza? Gozar dela?
A tristeza, cando é algo diluída, esvaída, rebaixada [coma o wisky con auga] permite que nos podamos recrear nela, andar por eses bordes pouco definidos, bretemosos da satisfacción de sentir, de ter o peito cheo de emoción. Porque moito peor ca estar algo triste é non sentir nada.
Non somos protagonistas e espectadoras á vez dun pequeno drama interior? Non lle poñemos música a ese sntimento? non vivimos o blues?
[Non falemos desas dores desoladoras, nas que un afunde, onde non hai siquera o placer de sentir].
bueno, bueno, malas horas para poñerse a desbarrar, [e máis cun par de viños enriba]
se non cadra outra cousa: que teñas un bo ano [e que non te coma lobo ningún, bueno, só un pouquiño, ata onde tí queiras]