Merquei o libro con gañas de ter unha conversa. Se cadra pra ter certas conversas hai que estender un mar entre os que conversan.
Navego pola conversa que tivo o Lois coa Piedad, navegar en conversas de ultramar pra non afogar.
Alexandro González fixo Oito cancións para oito poemas de Lois Pereiro, podes escoitar algunha aquí.
Alex Ghalpon 
Tenho a segurança que serão canções muito bonitas. Tu sempre tiveste muita sensibilidade para a escolha de canções. Abraço grande.
Tenho a certeça que serão canções que me vão gostar imenso. Tu sempre me descobres mundos musicais maravilhosos e além do mais, mundos que só poderão ser ser vistos com os olhos do coração.
Pálpase a sensibilidade deste post en cada letra que o compón. É fermoso, sensorial, emotivo, inquedo por momentos, recende a paixón, é tan e tan intenso…
Coma ti, miña Ghalpon!
P.D. Estendo o meu mar para conversar canto antes 😉
Migelanxo/jo, aproveiche o comentario con j sen ver que xa fixeras o comentario con x 😉 Mellor así, que teño repetidas as túas palabras cariñosas, agardo que puideses gozar da música, eu inda non tiven moito vagar. Beijos
Lorena, muller sensible, ando a voltas cun texto que me custa ben máis traballo escribir, este non sei por que saiu como polo río abaixo, ti ben sabes do que falo, moita responsabilidade pero un inmenso pracer. Bicos á espera de conversa
Eu son bon mariñeiro
conversas compartidas…
A conversa, neste caso, era unidireccional e para ese tipo de conversas non se precisa un océano polo medio; vale tamén un océano de silencio [un bolígrafo e a folla en branco.]
Andiven mergullada nos poemas e nos diarios de Lois dende Xaneiro, [medio namorada del, -a proximidade, xa se sabe-] e acollo con ledicia cada aportación que me permite unha nova aproximación a el…
Oito por oito ten un fondo musical marabilloso. Escoitei 4 temas. As palabras so-le-trea-das por min na soedade outros dias, outras noites. A potente voz de Lino Braxe.
Aí está a miña torre [permíteme o “posesivo” imaxinario de quen a ama] do outro lado da ría (dende onde exactamente? entranme dudas para situala)
Inda que unidireccional, si vexo un destino/destinatario na conversa, un non-conversador-ouvinte, que ás veces ten que estar afastado -no espazo, no tempo…- para que a conversa se dea. Non sei (unha vez máis), é algo que me remexe: a posibilidade de falar e calar, do cando e o como, do con quen.
Levo acompañada de Pereiro (o de amor e enfermidade) máis dun ano, ós anaquiños, de cando en cando, en doses nas que procuraba non me exceder. Hai xa un tempo que o collín con máis intensidade, acompañoume ao hospital (co Azul serenidad de Luis Mateo Díez, díxome miña mai: menudos libros colliches pra esta ocasión…)
A poesía escoitada/lida/recitada é un gozo que eu tiven a sorte de experimentar desde pequena, pracer que une a quen di e a quen escoita.
A foto fíxena hai ano e pico nun paseo de amigos do que falei daquela, a túa torre está collida desde as ruínas do posto militar do Seixo Branco.
A resposta era a imaxinada, gústame iso, e serviume tamén para recorrer contigo ese paseo de hai mais dun ano por sitios moi queridos para min.
(de paso tamén notei que teño que aprender a soletrear)
Unha sorte poder disfrutar dende pequena da poesía [eu descubrina soíña, nacida dunha necesidade fonda.]
E grazas polas cousas que compartes [os medos, as contradiccións]
Pois gustoume que imaxinases a resposta, iso que mostra que son bastante predecible (defecto ou virtude?) 😉 Teño unha sensación especial contigo, e pasoume de novo estoutro día que estiven na Coruña, mañá soleada de sábado festivo. Paseei un pouco e pensei que se cadra estiveras ti tamén por esas rúas, se cadra pola beirarrúa de enfronte. Xa non é a primeira vez que paseamos polos mesmos lugares nos nosos blogues…
Se algunha vez tiven vergoña por compartir as miñas cousas, creo que xa a perdín toda (ou case). Grazas a ti por ler as miñas cousas, e molestarte en escribir sobre elas.
bastante predecible non sei se é un defecto… eu diría que non, que aporta seguridade e serenidade; pero tamén resta emoción… supoño que, como todo, o que é defecto para uns é virtude para outros.
Pero coa miña “resposta imaxinada” referíame só a que a Torre estivese fotografiada dende o Seixo Branco. [non podo imaxinar nunca as túas respostas, rula, tería que coñecerte, e coñecerte ben. E iso que ás veces recoñézome en tí por cousas que escribes]
Máis de 40 anos na coruña son un bo fundamento 😉 para pensar que [probablemente] pasei pola beirarúa que tí paseaches este marabilloso sábado estreando a primavera. [Linda esa conexión no teu pensamento!] e sempre un pracer ver as fotos, ler os textos no teu blog.
Regaláronme o libro hai cousa dun mes pero vouno lendo moi aos poucos. Non vale calquera momento para ler a Pereiro, nin sequera a súa prosa.
Aos poucos é unha boa medida pra coller a Pereiro, creo. É tal a intensidade que enche e baleira o corpo e a cabeciña. Eu ás veces quedo coa sensación de cansanzo físico, cun aquel no peito.
Xa rematei o libro. Só direi unha palabra: intenso.
Intensidade de palabras e sentimentos. Volverei a el no blog algunha vez, pero é un libro que pide moitos silencios e moita cabeciña pra dixerilo.