Desde o amarguexo da túa cervexa ó doce prebe do flan da casa,
a
un amarelo vello e dourado.
l
Na transparencia de outono dos teus ollos
[non sei se verdes ou castaños, se cadra nin unha cousa nin a outra],
d
a ilusión tecida en palabras
e a túa voz.
a
E eu, como diría a Leonor, apampo.
o
