Para I., durante unha viaxe de rochas, auga e area na que a súa dor e a miña cabo da dela tiveron fondo azul mar e ceo.
Se puidese tecerche unha saba de conforto, collería o tear da maternidade e faría urdime cos fíos da memoria, os dela e os teus. Aqueles máis fortes e intensos, se cadra finos coma sedeis pero igualmente indestrutibles.
Teceríaa con la e liño, de palabras e arrolos, de cando chegaches á súa vida e formastes un nó inmorredoiro; engaderíalle anacos de tea da roupa que vos uniu, coa que ela te vestiu, coa que ti colliches pra vestila. Sería unha saba de olas e adeuses, de palabras pensadas e improvisadas, desfiadas en materia que enrolo en nobelos pra tecer unha nova realidade que te axude a repousar esa dor.
Faríalle vainicas de ausencias e reencontros, de incomprensións e certezas, de renuncia e resistencia, que sobre o baleiro adornarían ese conforto.
E a saba había ter imperfeccións, nós e se cadra remendos, e roubaríache sorrisos e algún dos teus cabelos dourados para enmendala.
Unha saba de branco amor de nai e filla, azul hortensia, rosa roseira, mareliño area. Que te envolva como eu quero envolverte. Que te abrigue como eu quero abrigarte. Que te coide como eu quero coidarte, amiga.
Guadi Galego, Matriarcas.
Alex Ghalpon 