Cando nos dixeron que non había esperanza, as horas pasaban mancando cada recanto do meu corpo. As decisións. A doazón. A espera pra desconectar, pra quitar aquelas partes do teu corpo que podían salvar alguén.
A despedida. A última vez que acariñei o teu corpo morno. O esgotamento.
A escolla da túa roupa. O regreso a Castroverde. A esquela. Velarte na túa casa. Aquela última noite durmindo alí, co teu corpo e a túa familia. O momento en que che devolvín o teu anel. Lembro a dor que atravesaba, lembro vagamente as caras de tanta xente, o consolo de miña avoa, o difícil que era manterse de pé. As apertas. O camiño de tantos e tantas ata o cemiterio, en silencio, a pé. Os do Zucurrundullo detrás de ti. Carmina levando as miñas flores, meus pais termando de min, túa mai desfeita, a fortaleza do curmán que querías como irmán, a túa xente e a miña, a nosa. Estou pegada a Castroverde desde que te coñecín, e seguino estando faltando ti. E aínda lembro os espazos contigo presente, e os daquel día.
O son da gaita pra te despedir, a nosa lingua pra che falar, a nosa bandeira pra te cubrir.
Hoxe abrín a caixa onde gardo o maior dos meus tesouros: tódalas nosas cartas, as pequenas notiñas, as tarxetas. A túa letra reméxeme, e toda a intensidade que hai no escrito. Abrollan as bágoas só con ler a primeira que atopo, que foi das últimas que me escribiches. E xunto a iso as esquelas, as necrolóxicas, os telegramas, o artigo de Ferrín, a carta manuscrita do Manuel María. O pequeno poema que escribiu meu pai pra acompañar a esquela:
Con vintecinco rosas amarelas
cae a roseira, acábase a esperanza
de toda flor, agás a rosa negra
feita de amor, de dor e de lembranza.
E un día máis de memorias. Vémonos esta noite. Un bico, amor. Xandra.
Alex Ghalpon 