Un mes despois

Un mes da noite escura, da ausencia infinita. Da incredulidade que perdura. Primeiro mes da vida sen o Darío, meu pai. Vivir co corazón esgazado. E coa falta de palabras.

Deixar unha resposta x

Escribe aquí o teu comentario ...

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Correo-e (obrigatorio) (o enderezo non será publicado)

Nome (obrigatorio)

Sitio web

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. ( Sair / Cambiar )

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. ( Sair / Cambiar )

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. ( Sair / Cambiar )

Cancelar

Conectando a %s

A %d blogueros les gusta esto:

	xandatorre en 70 abrís
	Cabanas en Outra vez
	xandatorre en A foto que quedou ser fac…
	Inés Cabana en 30 anos despois
	paideleo en Vinte + 1
	Novena. 8. Despedida… en O río, a vida
	I woke up in the mor… en 23 vinte e tres
	alexghalpon en Is this the real life?
	Marcos Lopez en Is this the real life?

L	M	M	X	V	S	D
		1	2	3	4	5
6	7	8	9	10	11	12
13	14	15	16	17	18	19
20	21	22	23	24	25	26
27	28	29	30	31

Share this:

Gústame esto:

Deixar unha resposta x