Seis meses son medio ano, e non parece posible. Mais é.
Destas horas, hai seis meses, deixaches de respirar pero o teu alento segue en nós.
E ata escoitar música tradicional me trae palabras pra ti, que se me ocorren mentres canso o corpo cun traballo que ti chufarías. Pedra e auga, madeira e lixa. Tanto que fixemos neste lugar noso, xuntos todos. Agora sen ti. Sempre contigo.
O meu pai de barbas suaves
O meu pai de falar doce
Non me afago a estar sen ele
Non hai día que no’ chore
