Gustábache o silencio e a música. Tanto podía soar Bruce coma Loreena McKennitt.
Gustábache andar polos camiños vellos. Os soutos, os carballos, os castiñeiros.
Gustábache a túa xente, Castroverde, o teu mundo e a súa memoria.
Gustábache lembrarte dalgunha maneira cada 23 de cada mes, os sete anos e case dous meses que estivemos xuntos. Unha flor, unha nota, un non sei o que que sempre facía ilusión.
Gustábache xogar, darme medo poñendo voces doutro mundo, estar cos amigos. Conversar.
Gustábanche as historias, a Historia real e as inventadas, os libros, as películas e as series.
Gustábache escribir, escribirme cartas inda vivindo xuntos, deixarme notas. Sorprenderme. Gustábache a caligrafía, debuxar letras.
Gustábache a xustiza, saber da xente e do mundo. E defender e loitar.
Gustábache conducir, viaxar, escaparmos a outros lugares.
Gustábache axudar, gustábache axudarme, ler artigos e libros que eu tiña que ler e botarme unha man (ás veces enorme) cos traballos da carreira.
Gustábanche os nenos, e soñabamos con unha á que lle chamariamos Lúa.
Toda a túa herdanza, a túa maneira de ser e tanto que aprendemos xuntos, un do outro, os dous do mundo. Con iso vivo, e vivimos os que inda te lembramos e te queremos. Porque eras bo, Fran, porque eras bo.
Quedouche tanto por facer… pero eu fago e farei algunhas cousas por ti, contigo no pensamento. Non hei rematar de poñer o meu nome no libro de Le Goff (habíache gustar saber que tería que corrixir o segundo apelido), pero hei bailar esta contigo:
I don’t want to be afraid to be, at last free, flying peacefully.
Sometimes the abyss scares. But I don’t want to feel afraid. I’ll find a way to be finally free. Oh I’ll be using my wings flying peacefully.
Morgan, Flying peacefully.
