Creo que en certa medida son filla da poesía. Hoxe podo dicilo sen que meu pai me chame prosmieira e eu lle retruque dicíndolle que o único da familia que é prosmieiro de profesión é el. Entón el rise, e dobra un brazo e coloca unha man con xesto dandi señorito, estira o dedo maimiño como quen vai tomar o te en plan fino, e bríllanlle os ollos. E somos felices. E sigo véndoo así, nos fotogramas que teño impresos tras dos ollos, que movo coa manivela da memoria, que quero apreixar até o infinito… que non me escapen, que non me escape o Darío, o pa, o meu papaíño, o poeta que me fixo ser quen son collido da man da miña mai. #díadapoesía #daríoxoháncabana
Alex Ghalpon 