Dúas nais e dúas fillas. Avoa, nai, neta. Ana María Maiolino retrátase a si mesma, a xeración da que vén, a xeración que ela crea.
O Eduardo e a Raquel, o Roberto, o Alexandro, a Yaiza e a Lara chegan por vez primeira ó CGAC para ve-lo museo e a súa primeira exposición de arte contemporánea, comigo como testemuña temerosa da súa reacción.
Isto non val nada… isto faino calquera… menuda merda… pois si, moito se lle parece a neta á avoa… si, están unidas por un fío… seguro que están detrás da cociña! E boooommm, unha bomba recordatoria. A Natalia prende a mecha do cartucho ACME e a profe lembra o tempo detrás da cociña. E lembra unha foto de hai moitos anos.
Seguramente tiñan que ser rapaces da Terra Cha para vincular as xeracións sentadas, a parede lisa acollendo a pose estantía, co banco detrás da cociña económica, esa cociña de leña que crea caldo ou fillogas, callos ou patacas asadas polo San Miguel, cociña eixo da vida da casa, ó redor da cal quentabamos o mesado de mármore frío con conversas e recordos. Os frioleiros no sitio do tiro, pasa pra aló, o avó que estendía o pano da cociña, pousaba os brazos e a cabeza e encetaba a súa sesta logo de ve-lo parte, as molidas pra deitarse no banco, o son dos pratos de duralex pousados, deslizados pra acoller a mantenza. E a avoa, sempre a avoa na cociña.
Na foto de tras da cociña estabamos a celebrar o meu segundo aniversario. Miña mai tiña vinte aniños, miña tía Inés nove, e con nós tamén a Mercedes do Laxe. Xa estaban alí o pratos de duralex, que son verdes, e que inda me gustan. Somos xente de costumes.
Alex Ghalpon 
Cantos recordos. Esas cociñas é o que teñen, tiran das nosas lembranzas cara esa patria chamada infancia. Eu coñezoa ben. Mesmo imaxino unha cadela (se cadra de nome Faisca) chegadas das terras da maré. E xa postos, unhas troitas pilladas polo patrón da casa, á noite, nun río de augas xeadas e fritidas con amor por mans vellas, que non era vellas, pero que mo parecías (a xuventude é así de petulante) e engolidas con pan da casa e despois aínda unhes chourizos daqueles que penduran do teito; o estómago podía con todo.
Hai apenas unhes días, mirando para as faiscas de cheminea lembraba aquela Faisca chegada da maré, e unha vaga de sentimentos encontrados medrou por dentro: nostalxia do tempo ido, ledicia de estar con xentes que quero nesa casa onde estaba acollido. E os recordos abrollaron frescos, recordos desa cociña económica de paredes baleiras. Non, non, que tiña un calendario para recordarnos que o tempo é inexorable e non espera por ninguén.
Ghalpon, a túa fotografía fai que o corazón bata ás carreiras.
Bonitísma estampa da infancia, da inocencia dunha cativa ventureira, lizgaira e “periqueta”. A calor maternal compite coa quentura da cociña económica e a Mercedes do Laxe dáme como envexa, a min gustaríame tanto estar nesa festa de aniversario…
Incógnito, moitas grazas por completar os meus recordos cos teus. Un pracer de memoria compartida. É verdade que si houbo sempre un almanaque na parede, pra controlar o tempo, que pasa sen control.
Lorena, cantas historias poderiamos imaxinar partindo dunha fotografía antiga. Gústame ben ver como traballa a túa imaxinación con esta imaxe da verdade do pasado. A festa inda non rematou, muller, achégate que inda queda un anaco de torta de chiculate… Está tan rica!
Bicos de lembranzas
Estiven eu a semana pasada nesa exposición. Recoñezo que me faltan chaves que me abran moitas portas da sensibilidade cara a arte contemporánea. Con todo houbo algunhas cousas que me gustaron.
[e reparei especialmente nesa foto que ti reproduces]
A foto do teu aniversario está moi viva, aberta para escapar dela recordos de calquera de nós.
E tí con eses ollazos mirando o futuro… Espero que a vida che ofreza sempre así futuro abertos.
A min tamén houbo cousas que me gustaron e outras que non, as fotos están no balance positivo, tamén me gustou a instalación do barro da entrada, e tamén a dos ovos. E gustáronme especialmente os cadros da profundidade do papel cortado, e tamén o papel cosido…
Sigo mirando o futuro cos ollos abertos, pero ás veces dan ganas de pechalos! Bicos, Zeltia
Ghalpon, aínda que a exposición non foi santo da miña devoción, teño que decir que ler as túas reflexións e a túa bonita forma de escribir fixeronme cavilar e velo de outra forma. E o detalle de ver o meu nome ahí.. precioso.
Estiven lendo máis cousas das que tes por aquí, e sobre todo as relacionadas coa familia, fixeron que me emocionase e que recordase asi que douche as gracias por iso.
Tes fotos preciosas, encántame.
Un bico!
Que alegría atoparte por aquí, Raquel. Moitas grazas por interesarte, por mirar e por recordar comigo. Bicos