Limpaba pola casa e sentín un helicóptero sobrevoar Compostela. Pensei nunha visita oficial ou nunha mani, e lembrei de novo aquela estudantil na que un antidisturbios cunha porra che deixara as pernas máis escuras có teu pantalón.
Soou o noso teléfono e vin que era Xurxo, o teu xefe. Ola! Fran non está, hoxe quedei eu co móbil. Xa sei, era por avisarte, Fran tivo un accidente, non te preocupes, creo que está ben, levouno un helicóptero ó hospital.
Un helicóptero.
O hospital.
Silencio. Parálise. Chamo a unha amiga e agardo a que xanten pra que me leven ó hospital. Pregunto por el. Mirada inquisitoria de quen me atende, de arriba a abaixo. Repítolle o seu nome, son a súa moza, cómo está. Podes dicirme algo pra identificalo? Descríbollo. E leva un anel de prata, como unha alianza, gravado por dentro Alexandra 23/09/1992.
Eternidade.
Volve. Dáme o anel.
Deformado.
E ti na UCI.
[…] Give ‘em back to me
his eyes
Give ‘em back to me
my memories
Give it back to me
everything […]
Morgan, Praying.
Alex Ghalpon 